In zijn briljante film ‘Clockwise’ voert John Cleese het personage op van schoolhoofd Brian Stimpson. Deze wordt met de meest onmogelijke tegenkantingen geconfronteerd wanneer hij op weg gaat naar de toespraak van zijn leven, een toespraak waar hij kost wat kost op tijd wil komen. Op een bepaald ogenblik beseft hij dat het hem misschien niet zal lukken, en dan kan hij daar enigszins in berusten. Maar dan gebeurt er iets nieuws dat hem weer doet denken dat het toch nog kan lukken. In zijn aller diepste ellende zegt hij dan: “It is not the despair, Laura. I can stand the despair. It's the hope!”.
Hoop is inderdaad onverwoestbaar en hoop laat
je ook nooit met rust. Hoop blijft altijd mogelijk daar waar het verlangen heel
sterk is maar waar het rationele geloof volledig moet afhaken omdat het doel
onbereikbaar is. Er zijn talrijke situaties in het leven waar dat het geval is.
Mensen kunnen zelfs hoop koesteren om dierbare overledenen terug te zien. Die
onbegrijpelijke hoop zien we ook terugkeren in het verhaal van de Gedaanteverandering,
een onmogelijke ontmoeting met mythische figuren. We vangen er een glimp op van
een ondenkbare hemelse heerlijkheid. Het kan misschien niet, maar de hoop is er
en ze doet ons leven.
De hoop wordt met haar symbool, het anker, uitgebreid in de aandacht gebracht in de liturgie van het jubeljaar 2025.
Beluister dit mooie lied Vlam
van liefde, hoop die ons doet leven.
Ik verwijs ook naar mijn blog Hoop
in donkere dagen en naar mijn 2025 new year resolution Poise,
Bravery, and Hope.
Ter nagedachtenis van mijn nonkel Jan Van Hoof, die op 19 maart 2025 overleden is.
Foto: allegorische voorstellingen van geloof en hoop in de kerk van de ongeschoeide karmelieten te Gent 2024 ©Wim Lahaye