Toch is er iets
goeds aan de wedijver tussen de naties. Die wedijver is altijd al een grote
bron van vooruitgang geweest. In Clearcutting the Earth suggereerde ik dat multinationals een
grote bijdrage aan de vooruitgang hebben geleverd. Dat meen ik nog altijd maar de
allergrootste sprongen in de vooruitgang overstegen de mogelijkheden van het
privé-kapitaal. Ze waren gewoonlijk het resultaat van alle economische
krachten in een samenleving tesamen. De wedijver tussen de naties was dan de motor van de vooruitgang.
Tijdens de Koude
Oorlog slaagde Rusland erin een mens in de ruimte te sturen en de Verenigde
Staten slaagden erin een team op de maan te krijgen. In de nieuwe wedijver
tussen de naties heeft de ruimtevaart opnieuw een prominente plaats gekregen, in
samenklank met de cyberveiligheid. Hetgeen opnieuw leidt tot grote vooruitgang
in de ruimtevaart. Het is niet zeker dat ik het nog meemaak, maar mijn kinderen
zullen normaal gezien de eerste mens op Mars zien verschijnen. En laten we hopen
dat die eerste mens man of vrouw kan zijn.
Maar ook in die
verfoeilijke 19de eeuw heeft de wedijver tussen de naties veel
vruchten opgeleverd. De naties hebben koortsachtig gewerkt aan een dicht
spoorwegnet waar we sinds the Great Continental Railway Journeys nog steeds gebruik van maken, zonder te beseffen hoeveel zweet en leed die spoorlijnen gekost hebben. In de 18de
eeuw heeft de wedijver tussen de naties ons het huidige wegennet opgeleverd. In
de 16de eeuw wedijverden de vorsten met gedetailleerde kaarten van hun vorstendommen. In de middeleeuwen
overbluften de steden elkaar met kathedralen en belforten. Het zijn allemaal realisaties waarop ons
dagelijks leven nog steeds gebouwd is. De wedijver tussen de naties heeft leed
én vooruitgang gebracht.
Foto: Cape Canaveral Florida 1986 ©Wim Lahaye
Geen opmerkingen:
Een reactie posten