Knelpuntberoepen structureel ondergefinancierd

Knelpuntberoepen zijn beroepen waarvoor openstaande vacatures moeilijk ingevuld raken. Typische voorbeelden daarvan zijn verplegend personeel en technisch personeel. Men verwijst telkens weer naar het feit dat te weinig jongeren voor deze richtingen kiezen, maar dat is slechts een deel van het verhaal.

De waarheid over deze beroepen is dat ze structureel ondergefinancierd zijn. Ik bedoel daarmee dat de betrokken sectoren (verplegers: ziekenhuizen, technici: bedrijven) niet in staat zijn om vraag en aanbod in evenwicht te brengen door de lonen te laten stijgen. Dat komt doordat die sectoren te weinig geld kunnen binnenhalen om die uiterst arbeidsintensieve beroepen volwaardig te kunnen financieren. Met volwaardig bedoel ik dat het loon overeenkomt met de moeilijkheidsgraad van de studies en met de ‘zwaarte’ (stress, complexiteit, arbeidsintensiteit) van het beroep, en dat in vergelijking met andere beroepen.

Hoe kan je dat oplossen? Je zou de mensen met een knelpuntdiploma een negatieve belasting kunnen aanrekenen als ze ook daadwerkelijk dat beroep uitoefenen. In feite komt dat neer op een extra basisinkomen voor die knelpuntberoepen. De gekwalificeerde werkkrachten verdienen dan een basisinkomen van de overheid + een inkomen van hun werkgever dat in hoogte geregeld wordt door het relatief te laag evenwicht tussen vraag en aanbod op de arbeidsmarkt. Je mag dat basisinkomen dus niet rechtstreeks in die sectoren inpompen, want dan gaan die middelen toch weer aan andere zaken besteed worden. Je moet dat basisinkomen rechtstreeks aan die gekwalificeerde diplomahouders uitkeren. Het mag niet zo hoog zijn dat er geen incentive meer is om te werken, maar wel zo hoog dat diegenen die aan die studie beginnen, weten dat ze rechtvaardig loon naar werken zullen krijgen.

Ik verwijs ook naar mijn blog: "Bij de fietsenmaker".