Ode aan de architectuur (6) Italië

Als God me zou vragen waar ik geboren wenste te worden, dan zou ik toch niet kiezen voor de Lage Landen, ondanks al het goede dat ik erover schreef in 'Ode aan de architectuur' aflevering (5) De Middeleeuwen. Het klimaat is hier gewoon te bar. Noord-Italië is een betere keuze. Ik zou vragen in Siëna geboren te worden. Rome, Napels en Florence zijn me een beetje te groot en te druk. 

Noord-Italië vertoont heel wat gelijkenissen met Vlaanderen. Talrijke kleine steden langs waterlopen in vruchtbare vlakten. Het is enerzijds een  ideale omgeving voor een grote welvaart en een rijke culturele ontwikkeling in tijden waarin platte rivierschepen de beste transportmiddelen waren. Anderzijds hebben die kleine stadsstaatjes altijd veel oorlog gevoerd en tot op de dag van vandaag blijven Noord-Italië en Vlaanderen politiek onbestuurbaar. Er zijn nog altijd teveel kandidaten voor de macht.

Maar in Siëna zou ik dus wel willen wonen. Vergelijk je de renaissance-kunst met de gotiek, dan besef je hoe groot de cultuurbreuk moet geweest zijn. Een renaissance-kathedraal lijkt wel de spot te drijven met een gotische kathedraal, zo opzettelijk anders is ze gemaakt. De groen-grijze marmerlijnen maken de kathedralen een beetje (pyjama-achtig) grotesk.

In Florence heb ik Brunelleschi's koepel van de Duomo (Santa Maria del Fiore) gezien en beklommen. Het is een uniek schouwspel.

Bij de wereldlijke gebouwen kunnen we het stadhuis (Palazzo dei Priori) van Perugia bewonderen.

In Italië heeft iedere steen die je omdraait, wel een historische waarde. Geen land is zo rijk aan cultureel erfgoed. Hopelijk wordt het toerisme geen kwaal, zoals eerder beschreven in de magie van plekken.