In het evangelie van vorige zondag zei Jezus: “Gelukkig is hij die aan Mij geen aanstoot neemt.” Hij wilde daarmee vooral de volgelingen van Johannes de Doper geruststellen. De Doper zat bij koning Herodes Antipas achter slot en grendel en zijn volgelingen vroegen zich hulpeloos af wat ze nu moesten doen: Jezus volgen of afhaken. Jezus kende zichzelf. Hij wist wel dat Hij enigszins aanstoot kon geven. Later zal Hij voor het oog van de Romeinse bezetter en van de ganse bevolking op een ezelsveulen Jeruzalem binnenrijden. Kan je nog meer aanstoot geven? Ik dacht van niet.
En toch moet ook
iemand aanstoot nemen om tot een controverse te komen. Gelukkig zijn er
heel wat mensen die dat kunnen. Een aantal daarvan komen zelden naar Brussel; ze
wonen in de witte villa’s in de rand. Ze gingen vroeger met hun ouders naar een kerk maar ze voelen daar naar eigen zeggen geen enkel gemis bij. Ze zien de toekomst wel somber in en beweren verontwaardigd
dat “hun cultuur” bedreigd wordt. Maar over welke cultuur gaat het hier? Christelijk mag ze alvast niet genoemd worden. En wat is de bedreiging precies,
als die cultuur zo superieur is? Of lijden deze mensen aan profileringsdrang?
Toch zijn ook deze
mensen van goede wil en ze hebben zelfs een beetje gelijk. We hadden allemaal
gehoopt op een vredevol tafereel. Christus is niet te vinden in de Brusselse
kerststal; zijn hoofd is eraf. Brussels is a hellhole. En mooi is de
stal eigenlijk ook niet. Als kind is Christus misschien te vinden in een
nabijgelegen kraakpand of in een armenbuurt. Als mens is Hij zich misschien aan
het overwerken in een verdeelcentrum, vol schuldgevoel omdat Hij voor zijn
gezin zou moeten zorgen. Maar dat is nu net wat deze kerststal wou zeggen.
“Tradition ist
nicht die Anbetung der Asche, sondern die Weitergabe des Feuers.“
Net zoals aanstoot,
kan je ook vrijheid geven en nemen.
Foto 1:
Kerststal te Brussel, bron Otheo
Foto 2: Kerststal in de Sint-Bertinuskerk te Poperinge november 2025 ©Wim
Lahaye
Geen opmerkingen:
Een reactie posten