Palmzondag

De meest bewogen zondag van het jaar is Palmzondag. Op Palmzondag worden we heen en weer geslingerd tussen de grootste verrukking en het diepste afgrijzen. Het moment is goed gekozen: de winter is voorbij en de lente is nog niet helemaal begonnen. Palmzondag is voor mij ook het absolute hoogtepunt in het evangelie.

Jezus moet het zelf zo beleefd hebben want dit is het meest beslissende moment in zijn leven. Hij moet goed geweten hebben welk risico Hij nam bij zijn tocht naar Jeruzalem. De intocht op een ezelsveulen wordt traditioneel voorgesteld als een toonbeeld van eenvoud en dat is het ook. Maar voor de machthebbers was het zeker ook een provocatie en dat bewijzen de daaropvolgende gebeurtenissen.

De keuze voor een ezelsveulen als rijdier wordt traditioneel met argumenten uit het Oude Testament ondersteund. Maar kan Jezus die keuze ook zelf als protest of provocatie bedoeld hebben? Misschien is het niet zo'n religieus correcte interpretatie. De grimmige gebeurtenissen van volgende vrijdag zijn dan een directe afrekening voor deze spraakmakende intocht. In elk geval, na zijn 'Palmzondag' is Jezus de gevangene van de stad en in feite is zijn lot dan al bezegeld. Mischief thou art afoot.

Het verhaal is ook literair meesterlijk opgebouwd. De kinderlijke eenvoud en de stilte rond het losmaken van het veulen doen je rillen van spanning, vooral als je eigenlijk al weet wat er daarna gaat gebeuren.

Als cultuurchristen spreek ik bewust over "verhalen" en dat betekent niet dat ze geen waarheidsgehalte hebben. Maar ik besef heel goed dat de historische werkelijkheid misschien heel anders was dan het verhaal. Anderzijds geloof ik wel in de authenticiteit van de evangelisten, m.a.w. ik geloof wel dat degenen die dit schreven, oprecht meenden wat zij schreven. Zij vertellen ons geen historisch verhaal; ze vertellen ons iets over het diepste wezen en de bestemming van de mens. En dat is voor mij voldoende reden om dit verhaal aan mijn kinderen door te geven.

Foto: Elena Dijour / Shutterstock.com