Pasen

Pasen is het feest van het leven. Leven is een merkwaardig samengaan van kwetsbaarheid en veerkracht. De natuur herstelt zich van een harde winter en veert weer op bij de eerste zonnestralen. En veerkracht is vandaag zeer actueel. In de hedendaagse management-literatuur noemen we dat resilience. Pasen is eigenlijk het feest van de resilience.

De mens herstelt zich van een harde dood, de dood van Jezus. De mens, dat is op de eerste plaats een moeder, Maria, die haar kind een vreselijke dood heeft zien sterven. Verder Johannes, een zachtmoedige neef die bij haar stond. En tenslotte een vurige vriend Petrus die bittere tranen huilt omdat hij niet genoeg moed had om bij zijn vriend te blijven. 

Wat doen mensen die hun meest dierbare vriend hebben zien sterven? Ze wandelen in de tuin, eenzaam als een wolk. Ze bezoeken zijn graf. Ze wenen, maar ze worden ook opstandig tegen het kwaad. Ze geven het kwaad niet het laatste woord. Ze negeren de rauwe werkelijkheid en gaan leven in de verwachting van een onwaarschijnlijke terugkeer, die van de dierbare zelf. Hun opstandigheid wordt opstanding. Ze staan zelf op uit de dood van hun vriend.

En dat is wat christenen sinds die dag doen, nu al twintig eeuwen lang. De opstandigheid heeft nu plaats gemaakt voor ingetogenheid. Maar nog steeds bezoeken ze zijn graf. Nog steeds ontkennen ze de werkelijkheid. Nog steeds berusten ze niet in zijn dood en hopen ze op zijn terugkeer. Ze doen dat omdat ze geloven dat het goede uiteindelijk moet overwinnen. De Verrijzenis wordt soms bovennatuurlijk en mysterieus genoemd maar eigenlijk zit ze in onze natuur besloten.