Beloken Pasen

Op "Beloken Pasen", de tweede Paaszondag, wordt steevast het verhaal van "de ongelovige Thomas" uit het Johannesevangelie voorgelezen. Ter herinnering: Thomas, ook Didymus genoemd, heeft de verrezen Heer niet gezien en gelooft zijn vrienden niet. Als de Heer dan toch verschijnt, lijkt deze speciaal voor Thomas te zijn gekomen. Thomas mag ter controle van de naakte feiten zijn hand in de wonden van Jezus steken maar heeft het wellicht nooit gedaan. In plaats daarvan roept hij verbluft: "Mijn Heer en mijn God!".

Dit verhaal zegt wel iets over de betekenis van vriendschap en vertrouwen. Je zou Thomas theoretisch kunnen verwijten dat hij wat meer vertrouwen had mogen hebben in zijn vrienden. Maar Thomas heeft zijn epitheton "de ongelovige" helemaal niet verdiend. Dat hij zijn vrienden niet geloofde, toont eerder aan dat hij gezond verstand had. Eigenlijk zegt dit verhaal meer over de geloofwaardigheid van Thomas' vrienden dan over het gebrek aan geloof van Thomas. Vriendschap en vertrouwen zijn weliswaar heel mooi, maar vandaag moeten we toegeven dat je daar geen kerk meer kan op bouwen. Als postmoderne mens zou ik dus volmondig durven zeggen: "Je suis Thomas".

Maar wat bij mij altijd gebeurt als ik over zo'n confronterend verhaal begin na te denken: ik begin het mooi te vinden. En dan pas ga ik ontdekken wat de echte bedoeling was van Johannes of van degene die zijn pen hanteerde. Na de geruststellende woorden van Jezus "Vrede zij u...",  komt één van de meest diepmenselijke ontmoetingen aller tijden. De evangelist laat ons in de huid kruipen van Thomas en zo worden we zelf "geraakt" door een zeer persoonlijke ontmoeting met de dode en toch 'verrezen' Jezus. Het wonder van Pasen wordt verklaard in het verhaal van een sceptische Thomas, weer zo'n typisch christelijke paradox..

Mensen die een dierbare verloren hebben, weten wel hoe tastbaar de liefde soms kan zijn. En dat geldt ook voor dierbaren die al tweeduizend jaar geleden gestorven zijn, zoals Jezus en Thomas.

Met mijn vorige blogs Palmzondag en Pasen heb ik hier een drieluik proberen te schilderen van het Paasgebeuren. Wat ik vooral wil duidelijk maken, is dat een eigentijdse interpretatie van het evangelie mogelijk is. Misschien brengt ze ook de broodnodige nieuwe inspiratie. Ik denk trouwens dat iedere godsdienstbeleving een zoektocht moet blijven. Want zolang het een zoektocht is, kan je af en toe nog een parel ontdekken. En zo blijft het ook leuk.

Foto uit shutterstock.com : sculptuur uit Santo Domingo de Silos, Spanje.