Gebakken tong met frietjes

Enkele jaren geleden maakten mijn echtgenote en ik een daguitstap in Brugge die Schone. We wriemelden ons door groepen van Spanjaarden, Amerikanen en Japanners en op de Grote Markt vonden we nog net een tafeltje vrij op het terras van één van de talrijke restaurantjes.

Een zwetende kelner (een Westvlaamse polderbizon) nam de bestelling op. Wat mijn vrouw bestelde, weet ik niet meer maar geheel tegen mijn gewoonte in, bestelde ik een gebakken tong met frietjes. Ook al ben ik geen "Louis de Funès" Michelin- proever, mijn vrouw had telkens weer de gewoonte naar mijn mening te vragen over het opgediende eten. En eerlijk gezegd, het leek me een mager beestje. Het diertje kon nauwelijks de helft van mijn bord bedekken en tussen het vel en de graat viel nog weinig te schrapen. Gelukkig wist mijn vrouw beter hoe een gebakken tong eruit moest zien en we beslisten de zwetende kelner te ontbieden om hem te confronteren met de armoedige stand van zaken op mijn bord.

"Weet u wat, mevrouw, mijnheer !" (we schrokken een seconde van zijn zelfzeker antwoord). "U hebt volkomen gelijk! ... Maar het is hier vechten tegen de bierkaai! ... Ik heb het al zo vaak moeten zeggen ... Ze luisteren toch niet ..." en de man schudt meewarig het hoofd. Nu hadden we theoretisch naar de directie kunnen vragen maar we wilden onze lentedag niet verder vergallen en we hadden ons punt gemaakt. We hebben niet aangedrongen op een tweede vis en de kelner heeft de rekening voor de koffie laten vallen.

Is dit nu een goede kelner? Wij vonden van wel. De man was eerlijk en oprecht en probeerde ons te helpen. Hij zat tussen hamer en aambeeld van een correcte klant en een niet-correcte werkgever. Maar niet iedereen ziet het zo. De werkgever zou de man kunnen ontslaan. De kelner had zich immers deloyaal opgesteld tegenover zijn baas. Hij moest de belangen van zijn zaak verdedigen. Zijn werkgever moest misschien een fortuin aan huur betalen voor een pand aan de Grote Markt en in zo'n geval moet je als werkgever je kosten optimaliseren, en dus niet leuteren over kleine visjes. Bovendien had die vervelende klant precies gekregen wat hij gevraagd had: gebakken tong. De minimale afmetingen van het visje stonden niet op de kaart.

Nu heb ik zelf een gloeiende  hekel aan TV programma's waar nietsnutten met een twijfelachtige staat van dienst koks en kelners mogen beledigen, maar deze anekdote is me bijgebleven omdat ze model kan staan voor talrijke situaties in het dagelijkse leven. De vraag is dan hoe je je moet gedragen. Natuurlijk moet je het probleem melden aan je werkgever, of aan de persoon die volgens jou fout zit. Maar wat als dat niet werkt, zoals in de anekdote? Wellicht is bovenstaande kelner al elders werkzaam maar een andere werkgever zoeken is soms gemakkelijker gezegd dan gedaan. En voor wie geregeld in zo'n situatie terechtkomt, rest niets anders dan het advies van "Borderline Times" (Dirk De Wachter): "een beetje" ... ongelukkig zijn ...