Ronduit

In dit boek vertelt Caroline Pauwels ronduit over haar leven en werk als vrouw, moeder, communicatiespecialist, professor en rector aan de VUB. Het is geen informerend relaas. Het is vooral een beschouwend boek.

Caroline Pauwels was naar verluidt een aangename persoonlijkheid en in het boek is dat vooral te merken aan haar open hart voor de medemens. Ze stond genereus in het leven volgens de leuze van Rutger Bregman: de meeste mensen deugen. Ze was ook een grote fan van Hannah Arendt.

In het boek raakt zij het probleem aan van de kloof tussen academici en populisten. Enerzijds ziet zij in dat beide zijden in open debat moeten gaan en elkaar de hand moeten proberen reiken. Anderzijds ziet zij ook de problematiek ervan in. Het debat is zelden intellectueel. Het gaat niet over een confrontatie van originele intellectuele argumenten, eerder een van clichématige voorstellingen die vaak gepaard gaan met een totale afwezigheid van feitenkennis.

Is een debat misschien alleen mogelijk als beide zijden erkennen dat zij clichématige voorstellingen koesteren en dat gegevens en conclusies altijd betwistbaar zijn? Ik weet het niet maar ik deel wel Caroline Pauwels’ verbazing over al die mensen die menen te weten wat typisch is voor de islam of voor de Arabische cultuur. Als je diezelfde genieën vraagt wat zij weten over de christelijke cultuur, antwoorden zij zeer trots dat zij daar niets over weten, toch wel verbazingwekkend voor mensen die van hier zijn. (Dit is mijn persoonlijke observatie.) You are the enemy of what you ignore.

De auteur van Ronduit maakt zich ook zorgen over het feit dat nog weinig Europese politici het Europees project verdedigen.

Tenslotte heeft zij ook een groot hart voor Brussel en ze pleit ervoor om Brussel niet langer als een hellegat of failed city te beschouwen maar als een stad van groot potentieel.

Dit boek sluit goed aan bij twee andere boeken die ik al besprak, namelijk Wij denken wat u zegt en Het plezier van het zoeken.