“Laat zoveel lijden niet tevergeefs zijn.” Het Dies Irae (dag van woede) is een jaarlijks terugkerende sequentie (vorm van gedicht – lied) waarin het einde van mens en wereld ter sprake komt. De mens die angstig zijn laatste oordeel afwacht, smeekt dat hij gered mag worden. De titelzin is een soort waarschuwing dat iets niet mag gebeuren: als niet minstens een aantal mensen gered mogen worden (waaronder ik), dat zal het lijden van Christus (en mijn eigen beperkt lijden) tevergeefs geweest zijn. Laat dus dat eerste niet gebeuren (en red mij) opdat het tweede niet zou gebeuren. Je zou in de zin zelfs een zekere morele chantage aan God kunnen herkennen: als Hij mij en mijn gelijken niet redt, dan zal Hij het lijden van zijn eigen Zoon zinloos gemaakt hebben.
We kunnen
het ook toepassen op de redding van onze wereld: “Laat zoveel inspanning en zoveel lijden -om de wereld op te bouwen- niet tevergeefs geweest zijn”. De Kerk wijst er met de regelmaat van de klok op dat de
mens aangesteld is over het beheer van de natuur en dat hij daarover rekenschap
moet afleggen. Als de mens de wereld verloren laat gaan door verder te gaan met
zijn kaalslag, dan zullen alle offers gebracht door Christus
en zijn volgelingen en alle inspanningen om de wereld op te bouwen, inclusief alle offers gebracht door klimaatactivisten,
tevergeefs geweest zijn.
Het kan
goed zijn hier jaarlijks aan herinnerd te worden. Beschouw ik hier de klimaatactivisten
als de hedendaagse volgelingen van Christus? Enigszins wel. Ik begrijp niet
waarom mensen niet even nadenken en overleggen voor zij met de wagen geheel
nutteloze verplaatsingen doen en dat is maar één voorbeeld. De klimaatontkenners hebben natuurlijk ook wel hun punt,
maar algemeen pleit ik wel voor zorgzaamheid en goed rentmeesterschap met onze
aarde en het is een goede tijd van het jaar om dat opnieuw ter sprake te
brengen.
Ik verwijs
ook naar mijn blog: “Dies Irae”.
Afbeelding van Peace,love,happiness via Pixabay
Geen opmerkingen:
Een reactie posten