Het onderwijs moet voorbereiden op de ‘echte’ wereld. Maar wat is de echte wereld? Als we eerlijk zijn, de echte wereld is een tranendal. De beste opvoeding is een zachte landing in de ellende van het bestaan.
Maar moeten
we onze kinderen dan opvoeden in idealisme of in realisme? Idealisme is nodig
om de wil te ontwikkelen om de wereld te veranderen. We willen geen
nakomelingen die tevreden zijn met deze wereld. Maar ook realisme is nodig. Wie
alleen maar goede intenties heeft, ziet de klippen niet waarop die schipbreuk
kan lijden. Een dosis realisme en pragmatisme is nodig om werkelijk vooruitgang te boeken.
In een
middelbare school zoals het Sint-Albertuscollege Haasrode waar ik les volgde,
was het idealisme sterk aanwezig in het lerarenkorps. Toch waren er ook enkele
leraren die op een heel eigen wijze het realisme predikten en ons aanmaanden
“de voetjes op de grond” te houden. Misschien vergde ook dat een zeker
idealisme.
Wellicht is
het voor een mens ook goed en gezond om ambitieus te zijn en toch niet te veel te willen. Zelfkennis is de sleutel. Het is
niet gemakkelijk om dat aan opgroeiende leerlingen bij te brengen.
In elk
geval, die jaren in SALCO waren de mooiste van mijn leven. Het grootste
geschenk van het college waren mijn vrienden.
Foto: De
hemelvaart van Elia, ingang Sint-Albertuscollege Heverlee – Haasrode 2024 ©Wim
Lahaye
Geen opmerkingen:
Een reactie posten