Deze zin uit het liedje “Laat ons bidden” van Noordkaap is
ons op het lijf geschreven. In onze hedendaagse cultuur kunnen we het niet
laten, ontevreden te zijn met wat we hebben. We zijn rusteloos op het werk en
thuis omdat we voortdurend kansen zien om alles mooier en beter te maken en
omdat we bang zijn, kansen te missen. We kunnen het sub-optimale zelfs niet
verdragen, of dat nu de plaats is waar een product vervaardigd wordt, of de
kleur waarin ons huis geschilderd is.
We hebben onszelf wijsgemaakt dat optimalisering de basis van
succes is, maar is dat wel zo? Kan doorgedreven optimalisering ook een oorzaak
van mislukking zijn? Wie voortdurend sleutelt aan het sub-optimale, zal veel
tijd en energie verliezen aan zijn transformatie-processen en nooit tot rust
komen, omdat in een hedendaagse omgeving alles sowieso permanent verandert.
Voordat je weer een nieuwe vestiging voor je productie gevonden hebt, zijn de
omgevingsvoorwaarden weer veranderd, en kan je je hele plan weer herschrijven.
De drang naar optimalisering berust vaak op een
intellectuele chantage: “Als je dit niet verandert, zal je eeuwig spijt hebben
dat je de top niet bereikt hebt, en je zal weten dat het je eigen fout is.” We
dwingen onszelf voortdurend in een toestand van hyperactiviteit.
Ik verwijs ook naar mijn blogs: “Beschleunigung”
en “Vloeibare
Waarden”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten