Onze tijd is obsessief bezig met evaluatie. Dat komt omdat we obsessief bezig zijn met geld. Er is niet genoeg voor iedereen, en dus zijn we krenterig. We betalen geen cent te veel aan luilakken. Alles moet objectief en optimaal zijn. We denken dat we goed kunnen evalueren. Iedereen gelijk aan de start en meten met de chronometer. Geen favoritisme, gelijke-kansen beleid heet dat. Wie wil dat zo? Zij die de rat race gewonnen hebben. Een meritocratisch systeem is goed voor diegenen die jouw staat van verdienste mogen opmeten.
Maar mensen
zijn geen fabricaten van een productielijn. Ongelijkheid is het enige waar we
gelijk in zijn. De lessen
voor de XXIste eeuw van 2023 waren helemaal aan het thema
ongelijkheid gewijd. Mensen lijken wel gelijk aan de start van de rat race te
verschijnen, maar ze dragen een verschillende rugzak. We weten dat wel, en
daarom willen we alle ongelijkheden mordicus uit de wereld bannen. We willen
huidskleur, gender, afkomst en familienaam bannen uit het CV om bias te vermijden. Maar
andere ongelijkheden worden volkomen genegeerd, omdat ze niet weggewerkt kunnen
worden. Gezondheid bijvoorbeeld, mentaal welzijn, kwetsuren
en gezinslast.
Je kan
onrechtvaardig zijn door gelijken ongelijk te beoordelen. Maar je kan ook
onrechtvaardig zijn door ongelijken gelijk te beoordelen, dat wordt volkomen
vergeten. Competitie is misschien leuk in de sport, maar laat het geen
pretbederver worden in het leven, want de medailles gaan meestal niet naar wie
het verdient. Onze schijn-meritocratie kan wat mij betreft op de schop.
Ik verwijs
ook naar mijn blogs “De
Werkers in de Wijngaard”, "De paradox van de ambitie" en “Armoede:
oorzaak van alle problemen”. Verder vond ik deze prachtige beschouwing van Casa 19 heel inspirerend.
Foto: Marcus
12(43) “Deze weduwe heeft meer dan allen gegeven” glasraam uit de
kapel van het Sint-Ursula-instituut in OLV Waver. 12/12/2021©Wim Lahaye
Geen opmerkingen:
Een reactie posten