Destructieve dadendrang

Als een situatie uitzichtloos is, gaat een mens altijd iets doen. Of dat nu helpt of niet. Het voordeel van geloof was dat hij ook kon opteren voor bidden en nietsdoen. In deze postmoderne tijden kan dat niet meer.

Je bent nu verantwoordelijk voor je eigen ellende. Dat betekent dat je iets moet doen als je ergens niet gelukkig mee bent. Je moet dus altijd iets doen. De chantage is altijd dezelfde: als je het niet doet, zal je er eeuwig spijt van hebben. Prehistorische beschavingen gingen zover mensenoffers te brengen als de oogsten dreigden te mislukken (ieder jaar dus).

Het offer dat Abraham met zijn zoon Isaak wou brengen, werd door God afgewezen. We zien dit verhaal vandaag als een antropologische mijlpaal, als het moment waarop een volk tot het inzicht kwam dat mensenoffers geen zin hadden. Maar dat klopt niet.

Wie denkt dat er vandaag geen mensenoffers meer bestaan, heeft het fout. We offeren nu mensen op zeer diverse manieren, fysisch en mentaal. We offeren ook onszelf. Numeriek gezien is de twintigste eeuw nog altijd de eeuw waarin het grootste aantal mensenoffers gebracht werden voor het geluk van de mensheid, een geluk dat er trouwens nooit gekomen is.

Handlungsbedarf wordt overal uitgeroepen. Maar wat vergeten wordt, is dat de handeling ook energie kost en ellende voortbrengt. Denk maar aan oorlog. We worden altijd en overal opgeroepen actie te voeren. Het beroemde Krimson effect is van toepassing. Je neemt een pilletje en dan weer een pilletje om de bijwerkingen te bestrijden. Uiteindelijk blijf je ziek, terwijl je misschien ‘vanzelf’ had kunnen genezen, gewoonweg door geduld te oefenen en niets te doen.

Ik verwijs ook naar mijn blog: “Alles kan mooier, alles kan beter”.

Afbeelding: Titiaan, Abraham en Isaak. Dit is een vrije licentie, zoals in de definitie van Vrije Culturele Werken.