De Verenigde Lage Landen - les Pays Bas Unis

In de december nieuwsbrief van de Orde van den Prince hielden Dirk Rochtus en Ward Kennes een warm pleidooi voor verregaande samenwerking binnen de Lage Landen, zowel politiek, cultureel als economisch. De Benelux was een eerste aanzet maar heeft nieuwe impulsen nodig.

De titel van deze blog komt niet van de beide pleitbezorgers - ik wilde met deze titel het debat verder aanwakkeren. De Verenigde Lage Landen (VLL) zouden een confederatie kunnen zijn van reeds bestaande deelstaten, zoals de auteurs suggereren. De Lage Landen worden gedefinieerd als het deltagebied van Schelde, Maas en Rijn en omvatten inderdaad zowel Nederland, België als Luxemburg. Ik beschouw 'de Lage Landen' als mijn natuurlijke biotoop en vaderland. Met de oprichting van EYE en met het Liveline project kon ik zelf enkele malen concreet getalte geven aan een Benelux samenwerking.

Natuurlijk is samenwerking met 15 miljoen Nederlanders niet altijd gemakkelijk. Maar het zijn precies de verschillen die het verschil maken om het op zijn Johan Cruyff's te zeggen. De Nederlander is koopman en zeeman. Hij is commerciëler en internationaler gericht, idealistischer, directer en meer open voor het debat. Hij is perfect complementair met de Belg. Hij biedt ons wat wij te weinig hebben in de mondiale economie.

De voordelen van samenwerking binnen de VLL zijn gigantisch. De optimale exploitatie van onze unieke ligging in de wereld, beter beheer en overleg over een enorme logistieke draaischijf in Europa. Met Brussel als natuurlijke hoofdstad en met Europese adelbrieven kunnen de VLL zich als volwaardige gesprekspartner van Frankrijk en Duitsland opstellen en deelnemen aan de G10 of de G20. De VLL zouden geen speelbal hoeven te zijn van ratingbureaus.

De auteurs van het pleidooi verwijzen ook naar de diepe breuklijnen binnen politiek België. Het krakeel heeft inderdaad onze pijngrens bereikt; dit terugvoeren op individuen is zinloos. Met een tweetalige titel in deze blog wou ik aangeven dat de franstaligen in dergelijke constructie niets te vrezen hebben, integendeel. Ten eerste zou niet elke regio in deze VLL economisch zelfbedruipend hoeven te zijn; het is de geconsolideerde staathuishouding die uiteindelijk moet kloppen. Ten tweede zou het voortbestaan van de historische deelstaten in een confederatie de reeds bestaande wederzijdse taalrechten betonneren. Ten derde zal het verdwijnen van het Vlaamse minderwaardigheidsgevoel in België paradoxaal leiden tot een gematigder politiek en betere samenwerking. Ten vierde zou Wallonië er met Luxemburg een nieuwe sterke economische bondgenoot bij-winnen. (Ik veronderstel dat ze Vlaanderen als bondgenoot graag kunnen en willen behouden.)

Of zoals de auteurs van bovenstaand artikel het stelden: zelfkennis leidt tot bescheidenheid en tot de wil om samen te werken. Misschien zien vooral Frankrijk en Duitsland dergelijke confederatie niet zitten. Durven we onze eigen weg gaan? Indien niet, dan zou "Utopia" van Thomas More een betere naam zijn voor het toekomstig paradijs van de Verenigde Lage Landen. Maar ik ben altijd goed geweest in het nastreven van utopieën. Ik verwijs ook graag naar de verloren droom van Pieter Gillis.