Welke Kerk?

Met de regelmaat van de klok vindt u op deze blog iets over onze katholieke godsdienst en over de Kerk. Ik spreek niet schamper over de Kerk want zij brengt ons reeds 2000 jaar brood om van te leven. De Kerk is tegelijk zieltogend en toch gezonder dan 50 jaar geleden, tenminste volgens het Paulus principe: "Als ik zwak ben, ben ik sterk". Reden genoeg om het boek "Welke Kerk?" van Jürgen Mettepenningen, uitgave van Davidsfonds, te lezen.

Ik schreef eerder iets over een ander boek van dezelfde auteur: De Kerk bloost. In dat boek gaat het vooral over de buitenkant van de Kerk. Er moest dus een nieuw boek komen over de binnenkant van de Kerk en dat is er nu met "Welke Kerk?" inderdaad gekomen en in die zin loste het nieuw boek mijn verwachtingen wel in.  Het voorwoord is van Hans Küng, een andere theoloog die met onze Kerk zeer begaan is.

Inderdaad, zoals op blz. 11 te lezen is, gefundeerde kritiek is heden een heilige plicht met het oog op het bewandelen van de weg naar authentiek kerk-zijn. Ik kan dit alleen bevestigen. Het authentiek kerk-zijn beleef ik iedere zondag in mijn parochie en in mijn gezin, maar ik zie het onvoldoende gebeuren in Rome. Ik beken dus mijn gezonde kerktorenmentaliteit en dat heeft dan ook geleid tot een andere blog over de ideale Kerk.

Ik ga ook volledig akkoord met de schrijver dat Kerk niet kan zonder geloof en geloof niet zonder Kerk. De huidige crisis is inderdaad een geloofscrisis. Maar als je vraagt "Welke Kerk?" komt voor mij meteen de vraag "Welk geloof?".  De auteur bespreekt wel de plaats van de "nouvelle théologie" in onze Kerk en geeft zelfs aan wat voor hem de essentie is van een authentieke geloofsgemeenschap. Maar wat ik in een volgend boek met als titel "Welk geloof?" zou willen lezen is, wat je redelijkerwijze mag verwachten van een postmoderne gelovige en wat niet. Wat dat betreft, vind ik nog teveel bijgeloof in onze Kerk. Een tip van de sluier vindt u in dit artikel.

Ik moet dit enigszins relativeren. Er zijn vele vormen van geloof en dat is goed zo. Maar als je een bepaald geloof als voorwaarde stelt om tot de club te behoren, moet je goed weten wat je doet. Als je dus oubollige formuleringen (Nicea) verheerlijkt en tegelijk hedendaagse, sterk doorleefde, authentieke interpretaties (Schillebeeckx, Küng, Huub Oosterhuis) verwerpt, speel je eerder de rol van de Farizeeën dan die van Christus.