Het oosterse taoïsme, de leer van de weg, vindt in het christendom haar eigen beeldspraak terug. Wellicht waren de joodse Schriftgeleerden ook niet helemaal onbekend met oosterse wereldbeschouwingen. “Perfice gressus meos in semitis tuis”. Voltooi mijn stappen op uw paden. Iedere mens heeft een heel unieke weg door het leven te gaan totdat die weg ergens ten einde loopt. De christenmens laat zijn schreden graag richten door wat hij ervaart als de wil van God. Maar hoe kan hij de wil van God te weten komen?
In principe laat hij zich leiden door ‘de Geest’ die hem beloofd en gegeven is door Christus zelf. Misschien weet hij niet altijd duidelijk wat nu van de ‘goede’ Geest komt en wat niet. De Jezuïeten bedachten daarvoor de onderscheiding van de geesten. De christen blijft steeds vrij een 'geest', intentie of gedachte te gehoorzamen of af te wijzen. Er bestaan nog andere vormen van beeldspraak daarover. Psalm 23 suggereert de weg van een schaap dat in een kudde geleid wordt door een herder. “Al voert mijn weg langs donkere kloven, ik vrees geen onheil waar Gij mij leidt. Uw stok en uw herdersstaf schenken mij moed en vertrouwen.”
Maar Christus
zegt uiteindelijk dat Hij de weg zelf is. Waar we ook gaan. Het is met andere woorden de diepe
verbondenheid met Hemzelf die de juiste weg voorwaarts te kennen geeft. "Ik ben
de Weg, de Waarheid en het Leven. Niemand komt tot de Vader, tenzij door Mij."
Ik verwijs ook
naar mijn blog Every saint has a past, every sinner a
future.
Foto: kerk in
Marseille met dank aan Marie Lahaye
Geen opmerkingen:
Een reactie posten