Sisyfus, de mythische stichter van Korinthe, was een bedrieger en een waaghals. Hij daagde de goden meermaals uit en moest daarom eindigen met de naar hem genoemde straf in de onderwereld, de sisyfusarbeid. Die bestaat erin telkens opnieuw een rotsblok de berg op te rollen tot die vanzelf weer naar beneden rolt, een eeuwig herbeginnen van hetzelfde labeur. Als jongeman in de humaniora besef je nog niet voldoende hoeveel waarheid dit verhaal onthult.
Deze Griekse mythe onthult zelfs een absurditeit in onze condition humaine: het leven
is een eeuwig herbeginnen, eeuwig opbouwen van wat afgebroken wordt, een eeuwig herstellen
van wat kapotgemaakt wordt.
Albert Camus formuleerde het als volgt: “La lutte elle-même vers les sommets suffit à remplir un cœur d'homme. Il
faut imaginer Sisyphe heureux”. Hij zei dat we ons Sisyfus moesten
voorstellen als een gelukkig man, omdat hij zich bewust is van zijn lot en
omdat hij zijn lot aanvaardt.
Dat is nu net het voordeel van die oude verhalen: we
herkennen er onze eigen strijd in. Die strijd hebben mensen eeuwenlang gestreden.
Onze talrijke voorvaderen zijn eeuwig herbegonnen om ons het leven te schenken.
Dit helpt ons, ons lot te aanvaarden en het brengt ook troost. Onze nazaten zullen het ook doen. We moeten onszelf even gelukkig beschouwen als Sisyfus.
Ik verwijs ook naar mijn Engelstalige blogs Resilience en Dunameis. Als de plicht roept is mijn blog over de steeds minder populaire deugd van het plichtsbesef.
Afbeelding: shutterstock.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten