Pleidooi voor een kerktorenmentaliteit

In mijn voorbije zestig levensjaren mocht ik inwoner zijn van Leuven, Heverlee, Antwerpen, Hoboken, Berchem in Luxemburg en weer Heverlee. Na elke verhuis ga je spontaan weer een klein netwerkje van bekenden uitbouwen, en na enkele jaren krijg je ook een gevoel van verbondenheid met je omgeving. Het was mijn grootoom in Hoboken die me erop wees: "Het leren kennen en verbonden zijn met mensen uit je buurt is een bron van geluk".

In onze niet-samenleving leggen we nogal eens de nadruk op de ongemakken door mensen uit de buurt: lawaai, vervuiling en onveiligheid, maar dat komt omdat we geen tijd willen maken om mensen uit de buurt te leren kennen, laat staan om te overleggen wat er beter kan. Het doet soms pijn als mensen uit je buurt zich onverschillig tonen voor de initiatieven die je daar neemt.

Je mag het niet op nuttigheid beoordelen, maar in tijden van oorlog maakt een netwerk van buren het verschil tussen leven en dood. Verre dure vrienden kunnen dan niet meer helpen. Het is de onderlinge solidariteit tussen buren die dan de veerkracht van de lokale gemeenschap bepaalt. 

In vredestijd is de mate waarin je mensen kent uit de buurt een goede graadmeter voor je persoonlijk geluk. Ken je de mensen wat langer, kan je je ook beter inleven in het wel en wee dat zij kennen. Zo kunnen ook zij met jou mee-leven. Soms worden het vrienden voor het leven.

Laten we dus inspanningen doen om de mensen onder onze kerktoren beter te leren kennen en om onze contacten met de buurt te verscherpen waar dat kan. Het creëert een vreemde verbondenheid met mensen, gebeurtenissen, tradities, gebouwen en landschappen. Hoe ouder je wordt, hoe meer je inziet dat jouw plek heilig is. 

Dit klein pleidooi naar aanleiding van Burendag 2025. Ik verwijs ook naar mijn blog Het geluk van je buurt.

Foto: Sint-Lambertuskerk Heverlee met dank aan ©Gregory Michiels via Leuven KIJKEN EN ZIEN Fotografie