Paulus hield niet van zijn job. Hij moest als Jood de Romeinen helpen bij het bestrijden van een gevaarlijke sekte. Hij begon de ideeën van de sekte te begrijpen en kreeg medelijden met zijn slachtoffers. Hij voelde zich steeds minder betrokken bij zijn Romeinse opdrachtgevers en werd een disconnected worker. Maar omdat alles verder goed ging, deed hij iedere dag opnieuw zijn trouwe plicht. Paulus zag nog geen mogelijkheid om het zomaar van de ene dag op de andere over een andere boeg te gooien.
Maar op een
dag liep het helemaal fout. Hij moest dringend naar Damascus. Was het een
bliksem, een lichtflits, een obstakel op de weg, een onoplettendheid? Hij
donderde van zijn paard en kon niet verder. Hij kwam tot het inzicht dat het zo
niet verder kon. Hij zou uiteindelijk de kant kiezen van de joodse sekte. Die dag werd een
keerpunt in zijn leven en in dat van die joodse sekte, vandaag de christelijke
Kerk.
Of Paulus
ooit werkelijk van zijn paard gedonderd is, hoeven we zelfs niet te weten. Het
is opnieuw een krachtig verhaal, zo vaak uitgebeeld in de kunst. Sint-Paulus
Bekering wordt jaarlijks herdacht op 25 januari.
Het was de val zelf, de mislukking die een nieuwe mogelijkheid opende: die van verzaking aan de plicht en het opnemen van een nieuw engagement. Paulus zou zonder zijn mislukte reis naar Damascus nooit veranderd zijn en gewoon verdergegaan zijn met zijn wreedaardige job. De val bezorgt hem zelfs extra energie. Hij ziet er de hand van God in en begint daardoor te geloven in de haalbaarheid van zijn nieuwe missie.
Zo is het ook in ons leven: een mislukking kan een unieke kans bieden om iets nieuws te beginnen.
Ik verwijs ook naar het boek van Fik Meijer over Paulus en naar God laat je nooit met rust.
Afbeelding: uit St.-Gertrudiskerk Nijvel ©Wim Lahaye
Geen opmerkingen:
Een reactie posten