München is een zalige stad. Op de weg van het station naar
de Marienplatz, vind je naast de prachtige Michaelskirche
ook de mooie Bürgersaal. Onderin die Bürgersaal vind je het borstbeeld en het
graf van Rupert Mayer. Dat moet je zeker eens bezoeken.
Rupert Mayer was een jezuïet, priester en prediker die in
1930-1945 in München leefde. Hij had veel werk want München barstte als stad uit haar voegen. En uitgerekend daar bevocht hij met hart en ziel het nazisme. Hij gebruikte de preekstoel om zijn stadsgenoten duidelijk te
maken hoe misdadig hij de plannen van de nationaalsocialistische partij vond.
Het was een man die zich het zwijgen niet liet opleggen. Op 3 november 1939
werd hij gevangen genomen en naar een concentratiekamp overgebracht, ondanks zijn leeftijd (63!).
Hij werd uiteindelijk ‘geconfineerd’ in een klooster omdat hij bij de bevolking te populair was om
in een kamp te moeten sterven. Het was iemand die de Bergrede in vervulling
bracht: zalig die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, …Hij stierf kort na de oorlog op Allerheiligen,
1 november 1945, nu 75 jaar geleden. In 1987 werd hij zalig verklaard. Beatus vir qui sperat in eo.
Waarom vermeld ik dit nu? In een tijd waarin onze christelijke
traditie als een gênante erfenis onder de mat gekeerd wordt, wil ik net de
relevantie ervan aantonen. Nu ga je opmerken dat de Kerk het
nazisme niet heeft kunnen of willen tegenhouden. De Kerk zag in die dagen een gemeenschappelijke vijand in het communisme. Maar Rupert
Mayer leefde vanuit een diep en waarachtig geloof en zo kwam hij tot de
conclusie dat het nazisme in strijd moest zijn met de menselijke waardigheid. De
Münchenaars hadden zich de verwoesting van hun stad kunnen besparen door naar
hem te luisteren. Ik bewijs hier het nut van een doorleefd en zaligmakend
christendom, maar tegelijk verzet ik me ook tegen de hedendaagse dwang om het
nut te moeten bewijzen van allerlei dingen die de mensen niet meer cool vinden.
Waarom komt deze man niet in het nieuws na 75 jaar? Ik leg
het gewoon even voor aan al degenen die godsdiensten als hinderlijk ervaren.
Laïcité is fijn, maar de vijand van de laïcité is niet de godsdienst, maar de
ongeremde haat. Wie zijn god opzij duwt om wraak te voltrekken, is allesbehalve
godsdienstig. Rupert Mayer daarentegen was een uitzonderlijk moedig man. Hij verdient
wel wat meer aandacht in de pers.
Ik verwijs ook naar mijn blog over Titus Brandsma.
Ref: Rita Haub, Rupert Mayer - Der Wahrheit verpflichtet
Foto: Michaelskirche Munchen - ©W. Lahaye
Geen opmerkingen:
Een reactie posten