Ode aan de architectuur (4) Turkije

Turkije verdient een speciale vermelding in mijn reeks over architectuur. Enerzijds is Turkije een zeldzaam land waar zich zoveel Hellenistische en Romeinse sites bevinden die nog in redelijk goede staat zijn. Anderzijds heeft Turkije met Istanboel (Konstantinopel) een prachtige cultuurstad met een heel eigen architectuur die verschillende bloeiperiodes gekend heeft (Byzantijnse periode, Ottomaanse periode).

We bezochten Turkije in 1990 en reisden er als apostelen de ganse toenmalige Romeinse wereld door: Antalya, Hierapolis, Aphrodisias, Efeze, Priene, Milete, Didyma, Pergamon, Perge, Aspendos en Side. In geen enkel ander land zagen we zoveel tempels, theaters en arena’s in zo’n goede staat. Hierboven ziet u de Marmerstraat en de Celsusbibliotheek van Efeze, je kan er flaneren als een oude Romein. Ook de Arcadiana met het theater op de achtergrond (hieronder) geeft een idee van het belang dat deze stad ooit moet gehad hebben.

Istanboel staat nog steeds in mijn top 5 van bezochte wereldsteden. Dat komt door de unieke ligging aan de Bosporus maar ook door de unieke sfeer, de mix tussen Oost en West, op de grens tussen Europa en Azië. De Aya Sofia is een adembenemend Byzantijns bouwwerk, dat gebouwd werd in een periode waarin West-Europa in duisternis gehuld leek (maar het misschien niet helemaal was). De Blauwe Moskee behoort samen met de Süleymaniye Moskee tot de nalatenschap van de beroemde architect Sinan.

We bezochten ook merkwaardige monumenten zoals het uit puimsteenrots gehouwen kerkje van Göreme in Cappadocië, een merkwaardig restant van vroegchristelijke gemeenschappen in Klein-Azië.

Ik verwijs naar mijn vorige blog in de reeks “Ode aan de architectuur (3) Rome”. Wie de samenleving in Turkije wil leren kennen, kan “Dat vreemde in mijn hoofd” lezen.