Mijn generatie, zeg maar de generatie 50+ of generatie 2.5 (tussen 2 en 3) is een van de meest gechanteerde generaties aller tijden. U zal zien, dit is zelfkritiek maar geen zelfbeklag.
Wij zijn de opvolgers van de babyboomers, we kwamen ook na de protestgeneratie van 1968. Sommigen onder ons hadden nog wel lange haren in de jaren 197x, maar die jaren zijn allang voorbij. Toen onze studies ernstig van start gingen, waren we al in de jaren 1980. We waren geen hippies maar yuppies, Young Urban Professionals. Werkkracht, plichtsbesef en ambitie moesten leiden tot een mooie carrière. Het waren de jaren van Ronald Reagan en Margareth Thatcher. Het neo-liberalisme kwam op en een Europese vrije markt was in aantocht. Flanders Technology wees de weg naar een schitterende toekomst.
Onze kinderen, de generatie 1.5 (tussen generatie 1 en 2, laat ons zeggen tussen 15 en 25 jaar) zijn opgevoed in een totaal andere 'jongerencultuur'. Niet dat werkkracht, plichtsbesef en ambitie geen rol meer spelen, integendeel zelfs. De "performance" staat - helaas - meer dan ooit centraal. Maar ze heeft een andere invulling gekregen. "Performance" is niet langer alleen de punten op je schoolrapport. Het is ook je performance buiten de school, in de talrijke nevenactiviteiten die kinderen vandaag hebben: muziekschool, toneel, sport, feestjes en festivals. De nadruk ligt nu op de maximale zelfontplooiing van het kind op alle mogelijke gebieden en dat is nu zelfs inclusief het uitgangsleven van het kind. Dat uitgangsleven is gevaarlijk en lawaaierig als het leven van een staalarbeider. Jongeren vieren niet langer feestjes in eigen school en eigen stad. Ze vieren ook in Barcelona en Ibiza. Lag vroeger de nadruk op hard werken voor school, zo ligt nu de nadruk op maximaal 'vleugels uitslaan'.
Dat heeft geleid tot 'hyperactiviteit', een ongelooflijke zware agenda voor ouders en kinderen en tot een heuse taxicultuur. Ouders aarzelen niet om hun opgroeiende kinderen in het holst van de nacht op de meest uiteenlopende plaatsen te gaan afhalen. De morele chantage bestaat hierin: als we onze kinderen niet afhalen met de wagen, riskeren ze alleen te gaan of plaats te nemen in de wagen of het tentje van een groepje kornuiten. Onze generatie laat zich chanteren. Door ons plichtsbesef zijn we de slaaf geworden van een alles-eisende jongerencultuur. Een betere titel voor deze blog zou dus geweest zijn: de generatie die zich liet chanteren.
Ik verwijs ook naar mijn blogs: "De Raktivering" en "Solidariteit tussen generaties".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten