Vanmorgen hebben we een nieuw Onzevader in gebruik mogen nemen. In het oude Onzevader baden we dat we niet in bekoring zouden geleid worden. In het nieuwe Onzevader willen we niet meer in beproeving gebracht worden. Dat is een goede zaak, want we hebben een hekel aan beproevingen en we vinden bekoringen best fijn. Bovendien is dit iets dat we met de Nederlanders gemeen hebben en we willen dat dan ook samen kunnen belijden met een geharmoniseerde tekst.
We kunnen immers ook tot het goede bekoord worden, dat wordt wel eens vergeten. En als we tot het kwade bekoord worden, is dat ook geen probleem, als we maar sterk genoeg zijn. Een bekoring is alleen problematisch als het ook een beproeving is. Maar nog talrijker en problematischer zijn de beproevingen die zelfs geen bekoring inhouden en die we dus kunnen missen als kiespijn (en kiespijn is een goed voorbeeld van zo'n beproeving). Het is dus onvermijdelijk dat we vroeg of laat bidden dat we niet in beproeving gebracht worden. Dat bidden zal misschien niet helpen, we blijven nu eenmaal onderworpen aan de menselijke conditie. Maar als de beproeving erg genoeg is, kunnen we het bidden niet laten.
Dat was met Sint-Antonius ook zo. In Lissabon kan je hem bewonderen tijdens zijn beproeving, zoals die geschilderd werd door Jeroen Bosch. De schilderijen van Jeroen Bosch tonen ons niet de uiterlijke werkelijkheid, ze tonen de innerlijke werkelijkheid. En in de tijd van Bosch was die innerlijke werkelijkheid niet mooi, het was de ontzetting, de verschrikking van een eenzame mens in een tijd van oorlog, honger, pest en alle ellende die je maar bedenken kan. Kortom een tijd van beproeving, en dat is voor veel mensen nog steeds een dagelijkse realiteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten