In de reeks perceptieverschillen tussen mensen ga ik u vandaag een beetje kwellen. We denken door het leven te kunnen gaan zonder al te veel bemerkingen van onze medemensen. We denken immers “normaal” te zijn en dus hebben we geen objectieve reden om ons zorgen te maken over onze reputatie. Maar wat is “normaal”? En kunnen we wel normaal zijn in alle duizenden eigenschappen die een mens kenmerken? We hebben allemaal wel enkele kenmerken waarmee we ver buiten de gauss curve vallen en waarmee we wel eens hilariteit bij anderen kunnen opwekken.
Er is dus toch een reden om ons zorgen te maken. Kijk naar de mensen om je heen. Neem bij voorkeur mensen van je eigen leeftijd of ouder. Elk van die mensen heeft wel enkele kenmerken waarover je je wel eens vrolijk gemaakt hebt of waarover je je vrolijk zou kunnen maken. Misschien niet zo vaak, anders zou je je voortdurend vrolijk moeten maken over alles en iedereen. Maar er is niet één mens die helemaal aan je kritische blik ontsnapt. Iedere medemens loopt bij momenten rond als een karikatuur van zichzelf. Dat is eigenlijk een ontstellende gedachte. Het betekent dat ook wijzelf nooit helemaal ontsnappen aan de kritische blik van anderen. En dat we dus nooit helemaal zonder reputatieschade door het leven kunnen gaan. We maken ons dus vrolijk over de anderen om vrolijk te kunnen blijven over onszelf. En de anderen doen hetzelfde met ons. Een pijnlijke vaststelling.
Maar daar is ook een positieve zijde aan. Als we ons bewust worden van die kwetsbaarheid, gaan we misschien ook meer relativeren. Het besef dat je een clown bent, kan je plankenkoorts verminderen. Je beseft dat ook de anderen als een clown door het leven moeten gaan. Weliswaar hebben ze een andere neus en een andere punthoed. Bovendien zijn al die clowns vooral met zichzelf bezig en dus sta je niet voortdurend alleen in de wrede belangstelling van alle anderen samen.
In werkelijkheid hoeven we dus niet al te veel te tobben over de kenmerken die ons “belachelijk” maken. We moeten ons niet wijsmaken dat die kenmerken er niet zijn. Maar we moeten dankbaar zijn dat die kenmerken ons menselijk maken: ze maken ons niet alleen tot de clown die we zijn, ze maken ons ook tot de warme en kwetsbare mens die we zijn. En zelfs een volmaakte mens zou lachwekkend blijken omwille van zijn volmaaktheid.
De inspiratie voor deze blog kwam vrijwel geheel uit the Book of Life: “How Thinking You’re an Idiot Lends Confidence”. Ik verwijs ook naar mijn blog: "Nolite judicare - oordeel niet".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten