Economisten en kunstenaars komen niet door dezelfde deur naar binnen. Kunstenaars begrijpen niet dat economisten willen besparen op kunst en cultuur, ze vinden het barbaars. Economisten begrijpen moeilijk dat wie iedere dag zijn hobby mag uitoefenen, daar ook nog voor betaald wil worden. Beiden hebben ongelijk.
De kunstenaars vergeten dat de ganse economie krimpt, en dat de cultuur dus ook moet krimpen. In een tijd waarin industrieën teloorgaan, arbeiders, bedienden en zelfstandigen hun werk verliezen, is het niet meer dan normaal dat ook kunstenaars hun baan zullen verliezen. De economisten vergeten dat ook cultuurproducten een toegevoegde waarde hebben en eigenlijk integraal deel uitmaken van het economisch productieproces, zelfs al is de waarde van het eindproduct niet altijd in cijfers te vatten. Je meet de waarde van een maatschappij niet alleen aan de uitgangen van fabriekshallen maar ook aan de uitgangen van kunstateliers.
In het verleden gingen cultuur en economie altijd hand in hand. De mooiste hoogtepunten in de architectuur, de schilderkunst, de beeldhouwkunst, de letteren en de muziek vonden plaats in tijden van economische bloei. De opbrengsten van de lakenhandel financierden ons Leuvense stadhuis, maar ze financierden ook het Laatste Avondmaal van Dirk Bouts en de muziekhandel van Phalesius. Wat deed men in een middeleeuwse stad als het enkele jaren bergaf ging met de economie? Men bouwde gewoon verder, maar men bouwde trager.
Ook vandaag zien we dat de cultuur bloeit waar de economie bloeit. Kunstenaars trekken naar plaatsen waar men hen waardeert. Maar als de economie achteruitgaat, gaan onvermijdelijk ook de kunsten achteruit. Een goed beleid bestaat erin het cultuurweefsel niet kapot te laten gaan, maar het langzamer te voeden. Alles moet dan kleiner, eenvoudiger en langzamer. En dat geldt dan eigenlijk voor alle sectoren van de economie.
Ik verwijs naar mijn blogs: econoshock 2.0, de nul-vertrouwen, nul-risico economie,
Foto: gary yim / Shutterstock.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten