De Eerste Steen

De Eerste Steen is neergelegd door mijn collegegenoot Steven Vanackere. In dit debuut schetst hij de politieke bedrijvigheid in ons land met de zeven hoofdzonden als rode draad. Het is de bedoeling van de auteur de afkeer van de burger tegenover de politiek te temperen en wellicht rationaliseert hij daarmee ook een aantal persoonlijke keuzes in zijn leven. Hoe kan zoiets lukken door een begrip als "het zondebesef" af te stoffen? Welnu, de zeven hoofdzonden moeten de politieke bedrijvigheid begrijpelijker maken. Tegelijk houden deze hoofdzonden de lezer een spiegel voor. De lezer gaat inzien dat de politiek niet anders (lees: slechter) is dan andere menselijke bedrijvigheid.

Ik kan me voorstellen dat menig journalist zich hier de tanden stukgebeten heeft om een verborgen afrekening te vinden. Zelf zou ik waarschijnlijk toch wat scherper geweest zijn voor de particratie en de partijtucht die ik als een belangrijke oorzaak van problemen zie. Een minder erge pekelzonde is dat de politiek zich vaak verdiensten toe-eigent die de hare niet zijn. (Economisch herstel gebeurt niet altijd dankzij, maar soms ook ondanks de politiek.)

Qua zondigheid beweert Steven Vanackere niet beter te zijn dan andere politici. Dat klopt niet helemaal. Om te beginnen geloof ik nooit dat hij een groot palmares aan schandalen zal kunnen voorleggen in zijn memoires. En om het positief te stellen: er is minstens één goede eigenschap waarin hij alle andere politici overtreft: zijn mildheid (eigenlijk het hoofdthema van dit boek). Wat is mildheid? Het is generositeit in het tonen van lankmoedigheid, begrip en erkenning voor de medemens. Een belangrijk inzicht is dat mildheid je kwetsbaar maakt, logisch eigenlijk, omdat je zelf minder gemakkelijk anderen kwetst en omdat je het kwetsen dan maar overlaat aan minder milde en minder moedige lieden.

De politiek zou wel degelijk gebaat zijn met meer mildheid. Dat geldt voor de regeringspartijen, voor de oppositie, voor de media én voor de kiezer. En nu laat ik mijn eigen gedachten de vrije loop. Het moet me van het hart dat de huidige polarisatie rond Vlaanderen en België ongezond en ongegrond is. Vrede en verdraagzaamheid tussen Vlamingen en Franstaligen (hetgeen we allemaal willen) kunnen niet duurzaam zijn als ze ten koste gaan van vijandschap en onverdraagzaamheid in eigen Vlaamse kringen. Er is bij ons te weinig sereen debat over deze kwestie. Ik ga daar nog eens een blogje over schrijven. Alleszins werpt Vanackere geen eerste steen (als voornaam drager van zijn voornaam Steven) en toont hij aan dat verzoening mogelijk is.

De omslag van het boek is van een andere collegegenoot en bevat een belangrijke boodschap op de rugzijde: Steven Vanackere liep school bij de paters Karmelieten van het Sint-Albertuscollege. Net als ik heeft hij daar een roeping gemist. Maar dat is geen hoofdzonde en zeker geen doodzonde. Ik verwijs ook naar mijn vroegere blogs: "Stemgedrag anno 2011", "Macht en Gezag" en "De -moeden en de -moedigheden".