Bij de verkiezingen stem ik niet voor partijen. De voorkeurstem laat me toe voor mensen te stemmen. Helaas mag ik niet "panacheren". De partijen bepalen op voorhand wie op de lijst mag staan en waar. De partijen spelen helaas een doorslaggevende rol in de verkieskansen van een politicus.
Maar wat nog veel erger is, is de partijtucht. De persoon die ik gekozen heb, vertolkt bij de stemming in het parlement niet zijn eigen standpunt, maar dat van zijn partij. Na zijn/haar verkiezing wordt hij/zij een soort marionet die naar de pijpen moet dansen van het partijbestuur, zoniet wordt hij/zij volgende keer niet meer op de lijst gezet.
Is dat nu allemaal zo erg? Ja ! Ten eerste, ik heb de apparatsjiks die het partijstandpunt bepalen niet zelf gekozen, dat is dus al niet democratisch. Ten tweede, partijen hebben niet zozeer het algemeen belang voor ogen, maar wel het partijbelang. Daarom gaan zij vaak machtsspelletjes spelen die niets met de inhoud te maken hebben, maar alles met machtsbehoud en met de schone schijn naar de kiezer. Nu zou je kunnen beweren dat individuen dat ook doen. Dat is waar, maar groepen handelen volgens mij egoïstischer dan individuen en ze zijn minder gemakkelijk te straffen.
Oppositiepartijen gaan bijvoorbeeld tegen een voorstel stemmen om niet de schijn te wekken dat ze eigenlijk akkoord gaan met de meerderheidspartijen. Alle standpunten worden op voorhand gedicteerd en de mandataris moet maar op de juiste knop duwen. De werking van het parlement wordt helemaal ondergraven en de burger krijgt eigenaardig genoeg een afkeer van de politiek.
Een van de oorzaken van de particratie is het absenteïsme in het parlement. Het is voor veel gekozenen gemakkelijker met partijleden in eigen streek te overleggen dan alle dagen naar Brussel te trekken. De partijen bepalen hun standpunten liever "en petit comité" en trekken dan met onverzoenlijke standpunten naar Brussel. Ze staan dan verwonderd dat er geen akkoord te bereiken valt.
Een eenvoudige maatregel om dit tegen te gaan is om de parlementaire wedde evenredig te maken met de aanwezigheid. Wie altijd aanwezig is, krijgt zijn wedde. Wie afwezig is, ontvangt voor die dag geen parlementair inkomen, Wie niet komt, krijgt niets. Zo moeten kleine zelfstandigen ook leven. (Het moet ook gedaan zijn met de schandelijk hoge opzegvergoedingen, een kwalijk voorbeeld van zelfbedieningscultuur.) De macht van het parlement zal snel hersteld zijn.
Ik verwijs ook naar mijn blog "Senatores boni viri, ..." en naar De Eerste Steen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten