Boedapest bleek een ideale bestemming te zijn voor een culturele en romantische citytrip. In 1991, amper twee jaar na de val van het IJzeren Gordijn, had ik al Praag bezocht en me voorgenomen ooit Boedapest te bezoeken. De stad stond dus al 26 jaar op mijn verlanglijstje. Het was ook prettig vast te stellen dat de puinsporen van het communisme toch geleidelijk verdwijnen uit deze steden.
Iedereen kent de unieke ligging van de stad aan de Donau en het imposante parlement. Minder geweten is dat de ganse stad vol staat met prachtige gebouwen, architecturale meesterwerkjes, o.a. in Art Nouveau.
Wat Boedapest ook interessant maakt is de dramatische geschiedenis van het Hongaarse volk. Het vlakke landschap werd voortdurend door vreemde volkeren veroverd; het is een beetje herkenbaar voor ons Vlamingen. Wat ik niet wist, is dat de Hongaren hun naam beschouwen als een vergissing van de geschiedenis, zij voelen zich eerder verwant met de Magyaren die eind van de negende eeuw kwamen opzetten.
Alleszins is hun twintigste eeuw vol drama geweest, met een bloedige Jodenvervolging en met de ontwikkelingen in 1956. Het loont de moeite de Joodse synagoge te bezoeken.
Het allermooiste beeld dat me zal bijblijven, is dat van het bronzen standbeeld van Imre Nagy. Het is een brugje van waarop een bronzen Imre naar het parlementsgebouw kijkt. De schaduw van bomen in de buurt geven de plek een zeer intiem karakter.
Heel belangrijk in dit verband is mijn bespreking van "In Europa".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten