Omdat ik momenteel een virtuele reis maak door de zeven kunsten op zoek naar mijn meest beminde kunstwerken, wil ik vandaag even stilstaan bij de filmkunst. Mijn eerste gedachten gaan gewoonlijk uit naar monumentale werken zoals 2001, a space Odyssey of Once upon a time in the West. The King's Speech is een film die een aparte blog verdient, die hebt u nog tegoed.
Maar in deze blog wou ik, zoals de titel suggereert, eens terugkomen op "vergeten films". Ze zijn niet echt vergeten, maar ze komen vandaag niet meer zo vaak op de beeldbuis, en die beeldbuis is intussen ook verdwenen. En dat terwijl deze films vroeger zowat zwart gedraaid werden.
Bij het begin van de vakantie denk ik hier vooral aan de Franse films uit de jaren 50-60 van Jacques Tati, zoals Mon Oncle en Les Vacances de Monsieur Hulot. Wat vooral opvalt als je deze films bekijkt is de levensvreugde van die tijd. Een gevoel dat helemaal verdwenen is in de hedendaagse films en misschien ook in de hedendaagse tijd. Je zou kunnen zeggen dat het toenmalige gevecht van Mon Oncle tussen "het volkse" en "het moderne" nu helemaal beslecht is in het voordeel van de moderniteit.
In de films van Tati ziet de wereld er nog een beetje uit zoals in mijn jeugd en misschien verklaart dat ook een stuk van mijn voorliefde voor deze films. Maar nu word ik echt nostalgisch. Toch denk ik dat deze films soortgelijke gevoelens opwekken bij leeftijdgenoten. Ik verwijs naar een vakantieblog van enkele jaren geleden: "Tati - de passie van Ann Meskens". (Klik op de afbeelding bovenaan,)
Afbeelding: Kiev.Victor / Shutterstock.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten