Het is een onderwerp dat me met schroom vervult. Ik ben een goede stuurman aan wal en weet gewoonlijk heel goed wat politici moeten doen, maar dit is een ander paar mouwen.
Een vluchtelingenprobleem is op de eerste plaats een humanitair probleem. Als iemand in nood is, moet je hem helpen. Het is dan niet belangrijk of hij al bijgedragen heeft aan de mutualiteit en of hij misschien dwaas geweest is om een riskante overtocht te maken. Het is zelfs niet belangrijk wat hij denkt over de aanstootgevende kledij van westerse vrouwen.
De grenzen van Europa zijn mij niet zo belangrijk dat er kinderen moeten sterven op zee. En omdat het nu een humanitair probleem is, zou ik een gratis veerdienst inleggen tussen Tripoli en Bari of tussen Beiroet en Piraeus, gevolgd door gratis bussen naar Vlaanderen of naar een andere leuke plek onder de zon. Het grote probleem met nationale overheden is dat zij niet snel beslissingen kunnen nemen en dat verergert het probleem.
Ook al is het verwelkomen van vluchtelingen een humanitaire plicht, ik beweer niet dat dat op lange termijn geen probleem kan stellen. Er zijn eigenlijk twee grote problemen op de lange termijn, als ik mag veronderstellen dat tenminste een deel van de vluchtelingen zal blijven.
Ten eerste, we hebben geen betaalde jobs voor deze mensen. Wie geld heeft, stelt geen mensen meer te werk maar vlucht ermee weg voor de overheid die langzaam het indirecte monopolie op alle tewerkstelling aan het krijgen is. Ik geloof niet dat de migranten en de gebleven vluchtelingen een oplossing zullen zijn voor onze vergrijzing. We hebben zelfs steeds minder betekenisvolle jobs voor hoogopgeleide mensen, ook al beweren sommigen het tegendeel. Maar misschien moeten we onze economie eens gaan overdenken.
Ten tweede, we hebben geen betaalbare huisvesting. De meeste huizen zijn aan restauratie toe en het zou dus een goed idee zijn om de vluchteling te laten werken voor zijn nieuwe dak boven het hoofd. Maar door een compleet onevenwicht tussen vraag en aanbod blijft de prijs van het vastgoed steken op de pijndrempel van de autochtonen. De bescherming van de natuur en de belabberde status van het bestaande aanbod hebben het bruikbare vastgoed vier maal sneller in prijs doen stijgen dan de lonen. Er is dus geen enkele hoop dat een vluchteling zich met hard werken ooit een huis zal kunnen veroorloven op het einde van zijn leven. Hij zal zich dood wroeten om de huur van een krot te kunnen betalen en als de overheid hem daarbij helpt, laat de huisjesmelker de huur weer stijgen naar een hogere pijndrempel. Alle financiële bijstand van de overheid vloeit onmiddellijk door naar de verhuurders, zolang er geen evenwicht is tussen vraag en aanbod op de vastgoedmarkt.
Voor alle duidelijkheid: het is niet omdat ik economische problemen verwacht, dat ik de vluchtelingen terug wil sturen. Blijkbaar zijn we zo erg gewend geraakt aan een pijnloos bestaan, dat ieder pijntje vanzelfsprekend afgeweerd moet worden. "Onze" economie is vanaf nu de economie die we met de vluchteling gemeenschappelijk hebben. We kunnen aan die economie werken en als dat niet lukt, zullen we de nadelige consequenties van onze "verkeerde" beslissingen moeten dragen.
Het ziet er misschien op lange termijn niet zo goed uit maar je ziet op Facebook dat het thema de mensen beroert. Zijn het slechts krokodillentranen waarmee we ons goed hart willen laten zien zonder nadelige consequenties voor onze bankrekening? Of gaat het hier over oprechte bezorgdheid, vertaalbaar in concrete daden? Mijn christelijk geloof is zwak maar mijn christelijke hoop gaat sterk uit naar het laatste.
Ik verwijs ook naar mijn blog Europa - Quo vadis? Het grote probleem met Europa is dat het bestuurd wordt door eurocraten die alleen aan de eigen natiestaat verantwoording moeten afleggen.
Foto: De vlucht naar Egypte, Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle kerk, Mechelen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten