Johanna de Waanzinnige

Opnieuw een adembenemend boek van Joris Tulkens, uitgegeven bij Davidsfonds. En opnieuw het levensverhaal van een belangrijk personage op basis van historische teksten.

Dit boek corrigeert wellicht het historische beeld dat wij over Johanna de Waanzinnige hebben. De tragiek van haar levensverhaal was dat alle mannen in haar leven (haar vader, haar man en haar zoon) er belang bij hadden haar te isoleren of waanzinnig te verklaren.

Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van steeds wisselende personages, inclusief zijzelf. Dit creëert een soort constructieve verwarring rond de vraag of Johanna nu werkelijk waanzinnig was of niet. De waarheid condenseert onnavolgbaar in het niemandsland tussen de individuele levensverhalen van verschillende personages. Elckerlyc heeft zijn verhaal (en dus ook yc). Daarmee kan  Joris Tulkens de nieuwe Peter van Diest genoemd worden.

Merkwaardig is het de 'flamenco's' (Vlamingen) in de rol van kolonisator aan het werk te zien in Spanje. Verder ook de tegenstelling tussen het rijke Vlaanderen en het arme, woeste platteland van Spanje. Wat je bij al deze verhalen bijblijft is de hardheid van het toenmalig bestaan, zelfs voor de hogere klassen. Met daarbij ook de moeilijkheid van het reizen over zee of door Frankrijk. Johanna die zich afvraagt waarom haar man Filips de Schone zo gemakkelijk knielt voor de koning van Frankrijk, vond ik ook een geslaagde anekdote, ik weet niet of ze historisch is. Niet alleen een goed beeld van de toenmalige werkelijkheid maar ook een spannend verhaal dat je niet zomaar kan neerleggen.

Ik verwijs graag naar mijn blog over Pieter Gillis.