Het is een merkwaardig fenomeen van deze tijd. Toen het voor het eerst in eigen land opdook, dachten we dat het een typisch Belgisch probleem was. “Populistische” (het gebruik van dit woord vertoont ook populistische trekjes) partijen overtroeven nu traditionele partijen met thema's als immigratie en veiligheid. Er ontstaat een polarisatie. De partijen leggen loopgraven aan en bestoken elkaar vanuit die loopgraven. De pers zwengelt de oorlog aan. Op de sociale media uiten de mensen hun frustratie. Ze zoeken steun en goedkoop succes (likes) bij gelijkgezinden. Niemand kan neutraal blijven. Ze kiezen ofwel partij voor de “populisten” ofwel voor de “traditionelen”. Die polarisatie voltrekt zich nu ook in Nederland, Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië. En gisteren nog verscheurden de leeuwen elkaar in de Verenigde Staten.
Dat is eigenlijk vooral jammer voor de waarheid. Weet u waarom? Omdat de waarheid zich typisch bevindt in het niemandsland tussen die twee loopgraven. Anders zouden die loopgraven daar niet liggen. Dat mensen stemmen voor “alternatieve” partijen, heeft altijd een goede reden. Ze zien dat de traditionele partijen te traag zijn om de nodige hervormingen door te voeren. De traditionele partijen zijn terecht gehecht aan hun “waarden”, maar ze verwarren die te vaak met de belangen van hun vertrouwde instellingen. Soms moet je grondig hervormen om je waarden in stand te kunnen houden.
Een ideaal politicus strijdt niet voor de gunst maar voor het belang van de kiezer. Hij/zij laat zich niet opzwepen door de pers. De meest succesrijke staten zullen diegenen zijn die in een coalitie de hervormingsdrang van nieuwe partijen kunnen combineren met het realisme en de kennis van zaken van traditionele partijen. We hebben dus politici nodig die het niemandsland tussen de loopgraven durven betreden.
Ik verwijs naar mijn vroegere blogs: "Failed State" en "De weerstand van de middenstand".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten