Herstel van het Onherstelbare

In Orde uit Chaos zagen we al dat de tijd voor levende wezens een voorwaartse richting heeft. We kunnen niet terug in de tijd. Dat maakt ons kwetsbaar voor verlies. Overstromingen en bosbranden kunnen onze huizen en bezittingen wegvagen. Geliefden en dierbaren kunnen van ons weggerukt worden door een pandemie. Ze kunnen ook zelf beslissen ons definitief te verlaten. Dergelijk risico op verlies is eigen aan het leven zelf. Het behoort tot het niet-maakbare deel van ons leven.

Maar het verlies is soms zo schokkend dat we nauwelijks weten hoe het nu verder moet. Onze controle-maatschappij bedenkt voor alles wel een middeltje, een pilletje of een therapie. Maar zo eenvoudig is het niet. Er blijft in dit tranendal altijd een niet-maakbaar aspect in ons leven dat we moeten leren te aanvaarden. Mensen slaan dan soms aan het bidden. Vroeger gebeurde dat met de medewerking van een ganse dorpsgemeenschap. Dat bracht soms een bijzondere dynamiek teweeg en in enkele onverwachte successen herkende men dan een wonder.

Vandaag is die gemeenschap er nog wel, maar ze heeft nu geen tijd, je moet eerst een account aanmaken en je dan op een wachtlijst laten inschrijven. Mensen bidden dan toch nog in eenzaamheid. Maar heeft dat wel zin, als ons verlies wetenschappelijk gezien onomkeerbaar is en als we niet langer kunnen geloven zoals onze voorouders dat deden? Het hiernamaals zijn we definitief kwijt. Toch denk ik dat mensen een soort ‘valse’ hoop nodig hebben op het herstel van het onherstelbare. Het is nodig om verder te kunnen leven. Het geeft ons veerkracht. Het gebed kan dan dienen als houvast in woelige tijden in de hoop dat het verlies ons niet overweldigt. We kunnen niet anders dan verlangen naar het onmogelijke herstel van het onherstelbare. Is de vervulling van dat verlangen misschien uitgesloten, het verlangen zelf is hetgeen ons tot mooie mensen maakt.

Ik verwijs ook naar het Zijnswonder en naar The Thin Grey Line between the Feasible and the Unfeasible.

Foto: St.-Michielskerk ("Mihai Vodă") in Boekarest ©Wim Lahaye