De Vlaamse Canon VII - Muziek

In het collectief kunstengeheugen van Vlaanderen was de Vlaamse Polyfonie vroeger niet zo prominent aanwezig. De Vlaamse primitieven, de gotiek en de wandtapijten waren gekend, maar de polyfonie? Daar kwam verandering in in de jaren ’90, toen Prof. Ignace Bossuyt zijn boek met CDs “de Vlaamse Polyfonie” uitbracht. Tegelijk werden de concerten “Laus Polyfoniae” georganiseerd in de St-Augustinuskerk in Antwerpen. Ik heb in die tijd de Vlaamse Polyfonie ook leren waarderen door zelf mee te zingen in een koor. Het was niet zo gemakkelijk, maar het was een fantastische schoonheidservaring.

Mijn favoriet nummer is het zes-stemmige Salve Regina van Jacob Obrecht. In het lied schakelt Obrecht tussen eenstemmig Gregoriaans en Polyfonie. Dat geeft een hemels effect. Ook Orlandus Lassus kwam al aan bod in de Zwijger met zijn stuk  "Tota pulchra es, amica mea.." (Wat ben je mooi, mijn vriendin). Ik hoop dit nog eens te kunnen zingen.

Het valt op dat er weinig bekende Vlaamse componisten zijn in de 17-18^de eeuw , de eeuw waarin de meest bekende klassieke namen opduiken van Bach tot Beethoven. Vlaanderen was toen het strijdtoneel van Europa. Het wijst nog maar eens op de nauwe band tussen economie en cultuur.

Wat de liederen betreft, we hebben in Vlaanderen prachtige liederen. Mijn favoriet lied is ‘Naar wat de dennen fluisteren’ van Armand Preud’homme, een eerder weemoedig lied.

Het is jammer dat die liederen nog slechts gebruld worden door dronken studentenclubs. Sommige liederen zullen in de vergetelheid geraken. Dat is niet voor alle liederen even erg.

Het lied “Waar Maas en Schelde vloeien.. ” is een zeer mooi lied waarvan ik hoop dat het ooit de Vlaamse Leeuw zal vervangen. Ik sta in die wens niet alleen. De Vlaamse Leeuw is niet meer aangepast aan het Vlaanderen van 2021. We zijn niet langer een natie in verdrukking, tenzij we daar zelf voor blijven kiezen. Waar Maas en Schelde vloeien is een lyrisch lied; het past beter in deze tijd van vrede. Je moet af en toe ook eens een symbool durven veranderen. Dat is geen heiligschennis, dat is het heilige scherp stellen en scheiden van het onheilige. Het is duidelijk maken waarvoor je staat, als je omgeving dat van je verwacht aan het begin van een nieuwe tijd. Traditie is niet de verering van de as van de voorvaderen, maar het doorgeven van hun vuur.

Afbeelding: Thoom / Shutterstock.com

PS: Ik moet hier toch ook de beiaardkunst vermelden, want die hoort  zeker ook thuis in een Vlaamse muziek-canon!