- Van den Vos Reynaerde – door “Willem die Madoc maakte”. Het is bijna de Ilias van de Nederlandse taal. De titel is natuurlijk zeer gekend, maar het verloop van het verhaal is tamelijk chaotisch en ingewikkeld zodat het meestal na de humaniora vergeten wordt. Dat is wel jammer want deze sappige Middelnederlandse satire zou met haar beeldspraak zeer goed passen in de hedendaagse politieke verslaggeving. Wist u dat het Reinaart-verhaal opgepikt werd door de Luxemburgse 19de-eeuwse schrijver, Michel Rodange, om het Luxemburgs te lanceren? Rodange was een soort Hendrik Conscience van de Luxemburgse taal. Zie de Fuuss am Frack an a Maansgréisst.
- De gedichten van Hadewijch schijnen bijzonder mooi te zijn, maar ze staan nog op mijn verlanglijstje.
- De romans van Willem Elsschot natuurlijk, waarbij ‘Kaas’ mijn voorkeur geniet. De tragiek van Laarmans is eigen menselijk – universeel. We handelen allemaal in kaas op onze eigen tragi -komische manier.
- De Soldaat Johan van Filip De Pillecyn vind ik een mooi en menselijk verhaal. Het gaat een beetje terug naar onze Vlaamse roots maar het is tegelijk ook erg universeel. Het boek ademt een eigen sfeer.
- Het Leven en de Dood in de Ast van Stijn Streuvels.
- Vergeten Straat van Louis Paul Boon.
- In de categorie poëzie ben ik nogal een fan van Anton Van Wilderode, omdat zijn gedichten een lokale en een universele component hebben. Maar ieder gedicht is anders. Dichtkunst is een genre dat wellicht nog moeilijker met anderen te delen is dan proza.
Al bij al moet ik toegeven dat ik nog heel wat Vlaamse auteurs / boeken zou moeten lezen of herlezen. Wie zijn kinderen verwijt dat ze te weinig lezen, zou best zelf een tandje bijsteken en het goede voorbeeld geven. Lees ook Leesvaardigheid onder de loep. We hebben dus wel echte Vlaamse literatuur, en we spreken onze eigen taal en dat is het Nederlands.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten