Daar wordt vandaag té meewarig over gedaan. Er is iets mis met onze levensstijl. We stappen in onze wagen, kijken televisie of surfen op het internet zonder onze buren te kennen. Het leidt tot een gevoel van vervreemding. Sommige medemensen worden daar depressief van. Het creëert ook een gevoel van onveiligheid en in sommige stadsbuurten kan dat al eens terecht zijn, precies omdat het lokale weefsel kapot is.
De mensen in je buurt leer je gewoonlijk kennen op school, in de parochie, in de sportclub of in de fanfare. Heel erg gemeenschapsvormend zijn verenigingen die lokale tradities in stand houden. Dergelijk verenigingen zijn ook ideale plaatsen waar nieuwkomers uit andere streken en werelddelen zouden kunnen onthaald worden. Dat gebeurt nog te weinig.
Lokale vrienden en kennissen scheppen vertrouwen. Ze signaleren aan mekaar wie hulp nodig heeft of wie hulp kan bieden. We zijn dringend aan een positieve kerktorenmentaliteit toe. Want wie heeft de beste mentaliteit, of beter gezegd de beste houding inzake duurzaamheid: degene die het weekend in het aangenaam gezelschap van zijn buren doorbrengt of diegene die het weekend op Ibiza doorbrengt? Liefde voor je lokale buurt sluit liefde voor de wijde wereld niet uit, integendeel. Wie zijn eigen buurt niet kan waarderen, zal ook de wijde wereld niet waarderen. (En wie de wijde wereld waardeert, gebruikt ook niet teveel brandstof in zijn vrije tijd.)
Ik verwijs naar mijn vroegere blogs: Ode aan het Verenigingsleven en Local versus Global.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten