Pinksteren

"Factus est repente de caelo sonus ..." Plots kwam uit de hemel een geluid dat op een windvlaag leek. Een van de mooiste gregoriaanse liederen voor het mooiste feest van het jaar: Pinksteren. Deze luidruchtige zondag is meteen de tegenpool van de voorbije Stille Zaterdag. Vurige pioenen schieten uit de grond.

Dat Pinksteren voor mij het mooiste feest is, is niet oneerbiedig tegenover Pasen, want het gaat slechts over een ander aspect van dezelfde feestvreugde. Het is de opstanding van ons allemaal. Petrus gooit ramen en deuren open en spreekt de samengestroomde menigte toe in hun eigen taal: Parten, Meden, Elamieten, Frygiërs en Pamfyliërs, het lijkt wel een bende sans-papiers aangespoeld op Lampedusa, en met Google Translate avant la lettre. Het was dezelfde Petrus die op Stille Zaterdag weende van berouw. 

Wellicht is dit voor hedendaagse christenen het meest belangrijke element: blijven we steken in de verloochening en de angst zoals op Stille Zaterdag of gooien we ramen en deuren open zoals op Pinksteren? Ramen en deuren waarlangs we de vreugde van Pinksteren mogen doorgeven zijn wel heel beperkt geworden. Zullen we het evangelie oprollen in een fles en in de oceaan gooien? Waar staan we voor? Wat kunnen we vandaag betekenen in onze multi-culturele wereld?  Het Internet is nu de oceaan waarin we onze brandende boodschap mogen gooien. Alleen door een vrijheid te gebruiken, kan je ze ook bewaren!

Maar tweeduizend jaar geleden ging het ook niet van een leien dakje. Point n'est besoin d'espérer pour entreprendre ni de réussir pour persévérer, moet Petrus gedacht hebben en waarschijnlijk was het voor zijn persoonlijke veiligheid beter terug te gaan naar zijn visnetten in Galilea. En toch liet hij zich niet ontmoedigen en precies dat is de betekenis van de vurige tongen. De gewone gedoopte leken moeten wel gaan beseffen dat zij nu de sleutels van Petrus in handen hebben. Wat gaan we ermee doen? Quo vadis? Terug naar de visnetten of terug naar Rome?