Ik stel vast dat heelwat deskundigen en instellingen capituleren bij de vaststelling dat Nederlands en "Vlaams" uit elkaar driften als onbestuurbare olietankers. Men ziet het als een noodlot. Ik vind dat een beetje eigenaardig.
Ik heb het gevoel dat hier een stuk historisch besef ontbreekt. De vorige twee generaties hebben een onmetelijke kloof dichtgefietst. Voor de democratisering van het onderwijs was slechts een minderheid van de Vlamingen in staat een vorm van algemeen Nederlands te spreken; de meerderheid sprak een streekdialect. Ook al betreuren we de opkomst van het Verkavelingsvlaams en van het Poldernederlands, de gemiddelde Vlaming sprak nooit eerder zo'n goed "Nederlands".
Het is dus alsof je een Tour de France rijdt, en dan op de Champs Elysées gaat beweren dat het niet meer mogelijk is. Je gaat met je fiets op de grond liggen en wil zelfs de eindmeet niet meer bereiken. Ik zou dus niet spreken van een noodlot maar van een mentaliteitsprobleem.
Gelukkig laten mijn kinderen me nog geloven in de maakbaarheid van de wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten