Als geëngageerde katholiek heb ik nog niet veel geschreven over de recente schokgolven rond kindermisbruik in en rond de Kerk. Het is ook een weinig verkwikkelijk en een delicaat thema, waarrond wij het liefst in een wijde boog omheen zouden lopen, zoals de leviet in het verhaal van de barmhartige Samaritaan.
De hedendaagse Samaritanen weten wat er aan de hand is. De levieten krijgen soms meer kritiek te verduren dan de rovers, en dat is niet altijd terecht, want je kan nooit weten wat de leviet precies gezien heeft. Maar een grote schoonmaak is nodig. Voor mij is duidelijk dat de hogere geestelijkheid dit niet meer kan doen. Al 45 jaar, zolang als ik leef, is de uitvoering van Vatikanum II geblokkeerd door een handvol oude Farizeeën; de gevolgen zijn duidelijk en rampzalig; de Kerk is ver van het Rijk Gods; vergeef mijn bijbelse taal.
De leken en de talrijke onschuldige lagere geestelijken hebben zich in het verleden te passief en te onderdanig opgesteld. Maar zij moeten nu spreken want alleen zij kunnen de Kerk nog redden. Een revolutie lijkt me weinig waarschijnlijk. Een soort lekenopstand of leken-ongehoorzaamheid zou tot een herwaardering van de diakonie (Vatikanum II) en tot een feitelijke hereniging met de protestantse kerken moeten leiden. Begrijpelijk maar niet bewonderenswaardig hebben de meeste leken al voor onverschilligheid gekozen. Alleen de trouwe 'die-hards' blijven over. Komt er nog een moment van vreugde?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten