Driekoningen

De twaalf dagen na kerstmis zijn voorbij. Daarom nu een driekoningengedachte.

Het verhaal van de drie wijzen is prachtig. Ten eerste, voor mezelf dan, omdat het een van de oudste verhalen is over navigatie en plaatsbepaling. Ten tweede, het verhaal staat stijf van de symboliek. Iedereen komt het kind hulde brengen: de drie continenten Europa, Azië en Afrika, de drie zonen van Noach maar ook: de drie leeftijden: de derde leeftijd, de middelbare leeftijd en de jeugd. Melchior, gewoonlijk de leider van het groepje, vertegenwoordigt de derde leeftijd en hij vertegenwoordigt Europa.

Volgens deze symboliek is het natuurlijk zeer de vraag of we ook volgend jaar nog driekoningen kunnen vieren. Want Melchior krijgt het behoorlijk lastig en het is onzeker of hij volgend jaar nog hulde kan brengen aan het kind. Inderdaad, beschouwen we hem als vertegenwoordiger van Europa, dan dreigt hij volgend jaar het noorden te verliezen en in de herberg binnen te gaan. Beschouwen we hem als vertegenwoordiger van de derde leeftijd dan riskeert hij door Balthasar en Caspar uitgeput in de woestijn achtergelaten te worden. Nochtans kan het kind niet zonder Melchior.

De sclerose van onze Kerk in Europa is het gevolg van een hogere kerkleiding die meer heil blijft zien in een oubollige dogmatiek (ik noem het bijgeloof), dan in een nuchter, voeten-op-de-grond, gezond engagement. Ze zoekt de ster van Bethlehem in een ver verleden. De lokale basiskerk ziet de ster wel maar heeft geen stem, niet in de Kerk en niet daarbuiten. Hopelijk helpen Balthasar en Caspar een handje.