De troost van de kunst - de kunst van de troost

Op school leerden we dat kunst de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie is.

Kunst is inderdaad een uiting van iets dat een individu drijft of aanspreekt en dat kan best individueel zijn. Maar kunst heeft ook de ambitie medemensen aan te spreken. We gaan ervan uit dat wat een mens drijft of aanspreekt, universeel is: van angst, woede, vertwijfeling tot troost, liefde en bevrijding. Ook al is de expressie zeer individueel, de emoties zijn uiteindelijk universeel. Daarom draait kunst niet alleen om wat ons individueel drijft, maar ook om wat ons collectief verbindt. 

Zoals de hedendaagse kunst je kan verbinden met je hedendaagse medemens, zo kan de "klassieke" kunst je verbinden met mensen die eeuwen vòòr jou geleefd hebben en die eigenaardig genoeg dezelfde emoties doormaakten in hun leven. Dat is een troost op zichzelf.

Zo trok ik twee weken geleden met echtgenote en kinderen naar het voor Vlamingen relatief onbekende Luik. De doopvont van de Sint-Bartholomeüskerk is werkelijk een prachtstuk. Je moet wel goed kijken maar je wordt getroffen door de eenvoud en de ingetogenheid van de verschillende dooptaferelen op de zijkant. De Romaanse kunst is daarin meesterlijk. Het is een enorme troost te weten dat het mens-zijn niet alleen over de landsgrenzen maar ook over de eeuwen heen universeel is.

Misschien is kunst uiteindelijk toch ook wel de allercollectiefste expressie van de allercollectiefste emotie. 

Ik verwijs ook naar cultural mining uit the Book of Life.