De boeken van Rik Torfs zijn altijd prettig om te lezen. Niet zozeer omdat er veel nuttige informatie in staat. Maar ik denk dat het diepe Vlaanderen toch iets van hem kan leren.
Vooreerst is er de humor. Die verdrijft niet alleen de zwaarmoedigheid, ze laat ook toe een en ander te relativeren. Onszelf bijvoorbeeld. Of ook, de nieuwe waarheden die vandaag met een even hardnekkige hoogmoed beleden worden als die van gisteren. De Farizeeën verwierven er 2000 jaar geleden al onsterfelijke roem mee, maar wij doen het ook niet slecht met onze verwerping van de christelijke traditie (in feite verloochening van onze identiteit). Maar misschien is het beter ook deze waarheid te relativeren.
De waarheid blijkt vaak in paradoxen verscholen te zitten. De christelijke traditie is er een verzameling van. De beste hedendaagse schrijvers maken er graag gebruik van. De kunst van het leven bestaat precies in de beleving van de paradox. Misschien zijn theologie en filosofie daarom zo onuitputtelijk. Of deze denkwijze en dit bewustzijn ook in de politiek zijn nut kan bewijzen valt vooralsnog sterk te betwijfelen. Wellicht zal de auteur hier een nieuwe paradox moeten bedenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten