Vroeger kon een politicus rechtstreeks in verbinding staan met zijn achterban en met 'het volk'. Dat gebeurde in het dorpsleven, bij meetings in parochiezalen en cafés. De politicus genoot van een stabiele politieke steun indien hij zijn dorpsgenoten steunde en indien hij het niet al te gortig maakte.
Vandaag moet de politicus met het volk communiceren vanuit zijn villawijk. Hij heeft dus de media nodig. Bovendien is de gemiddelde burger beter geschoold dan vroeger en zeker kritisch ingesteld. Zijn stemgedrag is niet meer gebaseerd op dankbaarheid voor bewezen diensten maar op een gevoel van: "Zo (in de negatieve zin) kan ik het ook !".
Ook de media staan nu anders tegenover de politiek. Het gaat nu vooral over het commerciële: over oplages en kijkcijfers. De media hebben er dus meer dan ooit belang aan zoveel mogelijk " spectaculair" nieuws te brengen.
Men stelt ook vast dat de pers een eigen standpunt heeft, een eigen agenda, eigen taboes over de grenzen van de politieke zuilen heen. We noemen dit de politieke correctheid. Iedereen die niet past in het plaatje, wordt verduiveld en gekraakt.
In de ' Belgische ' crisis hebben de media een verpletterende rol gespeeld. De politici werden in een wurggreep gehouden, verlamd door mogelijke negatieve publiciteit bij de geringste toegeving. Iedere negotiatie bleek op voorhand onmogelijk door de dreiging van perslekken. De pers bekritiseerde de betrokken politici hevig maar was zelf een van de hoofdrolspelers in het gebeuren.
De enige tegenremedie lijkt me het internet als alternatief voor radio en TV. Tegendraadse politieke opinies kunnen een zijweg zoeken en vinden op het internet. Het enige probleem dat zij nog dienen op te lossen is de zichtbaarheid van hun boodschap tussen de overvloed aan beschikbare informatie op het www.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten